Och...

Spotkałam Go..., po ponad 6 latach, w autobusie wiozącym mnie ostatniego dnia do pracy. Dziwne uczucie, bo niby od czasu do czasu myślałam, jak wygląda, co aktualnie porabia, jak się miewa na zdrowiu..., a z drugiej strony wcale nie przeszkadzał mi brak ciągłego wścibstwa w moje życie, nadmiernego pouczania i ostrzegania, że skończę tak czy owak, że decyzje jakie podejmuję na pewno nie doprowadzą do dobrego rozwiązania.
Ponad 6 lat temu, nakazałam Mu trzymać się ode mnie i mojej rodziny z daleka, wytrzymał aż do ostatniego piątku.
Teraz mam motyle w brzuchu, bo za 4 godziny przyjdzie do mojego domu, spotkać się ze mną i swoimi wnuczkami. Boję się dzisiejszego popołudnia, boję się tego co mam mu do powiedzenia i tego co już zawsze pozostanie we mnie. Czasem mam marzenie by móc obudzić się z pustą głową i rozpoczynać na nowo relacje łączące mnie i (aż trudno mi to słowo wypowiedzieć) Tatę.

I na koniec pocieszają mnie słowa pewnej bardzo przyjaznej osoby.
Naprawdę mocno Gosiu trzymam kciuki, by było dużo prościej i mniej konfliktowo niż kiedyś. Czasami łatwiej ludziom docenić coś, kiedy to stracą. Mam nadzieje, ze doceni ,ze wyciągnęłaś do Niego rękę i skorzysta z okazji ,by budować kontakt jako dziadek, a gdzieś po drodze i jako ojciec.

Oby miała rację.